یَسْنَه ۴۳، بند ۵ (برگردانِ جلیل دوست‌خواه):
«ای مَزدا اَهورَه! تُرا پاک شناختم؛ آن‌گاه که در سرآغازِ آفرینشِ
زندگی دیدمت ]و دریافتم[ که
چگونه تا پایانِ گردشِ آفرینش، کردارها و گفتارها را با هنرِ خویش، مُزد برنهاده‌ای:
پاداش نیک برای نیکان و ]سزایِ[
بَد برای بَدان».
در یَسْنَه ۴۵، بند ۸ کیفیت این دیدن را می‌خوانیم:
«با ستایش‌ها و نیایش‌های خویش بدو روی می‌آورم و با چشمِ دل او
را می‌بینم. مَزدا اَهورَه را در پرتوی اَشَه و با اندیشه و گفتار و کردار نیک
می‌شناسم و نیایش‌های خود را در گَرزمانِ او فرو می‌نهم».
بر این پایه، زَرتُشت با «چشمِ دل» مَزدا اَهورَه را دیده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر